31 شهریور ماه سال 1359 مصادف با حمله رژیم بعث عراق به خاک پاک میهن می باشد، حمله ای که با حمایت جهانی استکبار و جیره خواران منطقه ای او همراه بود. درباره چگونگی این حمله و حمایت های آمریکا و سازمان ملل از عراق و همچنین تحلیل چرائی شروع جنگ و پایان آن مقالات و یادداشت های فراوانی به چاپ رسیده و در سایت ها و مجلات مطالب مختلفی منتشر شده است. امّا امروز ملت مسلمان عراق و ایران در کمال صلح و دوستی در کنار یکدیگر قرار گرفته اند.[1]
همان طور که همه می دانید، شروع جنگ تحمیلی نه به خاطر مرز خاکی و تصاحب زمین بیشتر یا نفت بلکه به خاطر مرزهای اعتقادی و آرمانی بود. از آنجا که دنیای استکبار از صدور انقلاب اسلامی به همه جهان و شکسته شدن نظام لیبرال دموکراسی به عنوان حافظ منافع زرمداران و زورمندان، وحشت داشت، همه گزینه ها را برای متوقف یا کند کردن حرکت انقلاب اسلامی مردم ایران روی میز گذاشته بود. یکی از این گزینه ها جنگ نیابتی علیه انقلاب عظیم مردم ایران بود.
امّا مقاومت مردم ایران در برابر تجاوز دشمن بعثی و به دنبال آن مفتضح شدن همه قدرت های به اصطلاح جهانی در برابر عظمت و عزت مردم مسلمان و شریف ایران، دشمن بی دین را خسته نکرد. دشمن به سراغ گزینه های دیگر رفت و با تحریم اقتصادی و تزریق الگوی توسعه غربی از طریق جنگ تحلیلی راه نفوذ به کشور عزیزمان ایران را باز دید.
آری پس از جنگ تحمیلی، نوبت به جنگ تحلیلی رسیده بود و صحنه این جنگ نه در جبهه ها که در دانشگاه ها، حوزه ها و وزارتخانه ها و سازمان برنامه ریزی و بودجه و مجلس شورای اسلامی قرار داشته و دارد. اگر جلسات مجلس شورای اسلامی یا برنامه های کارشناسی صدا و سیما در موضوعات مختلف علی الخصوص برنامه بررسی برجام در کمیسیون مخصوص آن در مجلس را پی گیری کرده باشید، قعطاً اذعان خواهید کرد، همه طرفهای درگیر در این مسأله ایرانی، مسلمان و شیعه و انقلابی هستند.
با این وجود یک طرف دعوا و بحث های کارشناسی معتقد نظراتی کاملا متفاوت از طرف دوم دعوا دارد. بنابراین می توان بعد دوم جنگ دشمن را بعد از جنگ تحمیلی، جنگ تحلیل دانست که در این جنگ تلفات و خسارات از هر طرف دعوا به نفع دشمن بوده و به ضرر ملتهای مسلمان.
